سلام دوستان.ببخشید یه چند وقتی نبودم،در عوض امروز براتون یه نقد گذاشتم.منتظر نظراتتون هستم.بای!!

قطعا سری بازی های Medal of Honor یكی از بزرگترین سری بازی های FPS تاریخ هستند كه با جنگ های بزرگ و سینمایی و توجه به ریزترین نكات جنگ جهانی دوم معروف شدند. تجربه این نسل EA از این سری محبوب ابتدا با Airborne آغاز شد كه باز هم رویه قبل را پیش گرفته و بر مبنای جنگ جهانی دوم بود. متاسفانه این بازی یك عنوان كاملا معمولی بود كه اصلا درخور نام سری Medal of Honor نبود. پس از موفقیت Modern Warfare و فروش خیره كننده آن EA تصمیم به بازگرداندن عنوان محبوب خود كرد و این بار همانند Activision یك عنوان مدرن بر مبنای جنگ افغانستان ساخت. اما آیا این بازگشت موفقیت آمیز بوده است؟ در آخر این نقد به پاسخ این جواب خواهیم رسید.

داستان

یکی از نکاتی که EA خیلی به آن اشاره داشت، داستان بازی بود. سازندگان بر این باور بودند که داستانی خیلی بهتر از سری Call of Duty خواهند داشت و آن ها قصه سربازان جنگ را تعریف خواهند کرد تا خود جنگ. مسلما با این حرف منتظر یک داستان شخصیت محور حداقل شبیه با Bad Company هستیم. اما نتیجه کاملا بر عکس است. شخصیت پردازی ها به شدت ضعیف و کم عمق هست و اصلا هیچ رابطه ای با هیچ یک از آن ها برقرار نمی کنید. حتی سازندگان بعد ظاهری و هالیوود مانند برای شخصیت ها خلق نکرده اند، این در حالیست که در Modern Warfare ما با یک سرباز خبره به نام Ghost با استانداردهای هالیوودی روبرو هستیم. داستان در مورد جنگ افغانستان است که نیروهای Tier 1 در ادامه متوجه می شوند که روس ها هم پشت یک سری فعالیت های تروریستی هستند. Medal of Honor قصد دارد در زمینه داستان، گسترش دهنده نوعی ایدئولوژی در مورد روابط خاورمیانه و روسیه باشد، اما در پیشبرد این کار هم موفق نیست و دارای سوال های بی جواب و حفره های داستانی زیادی چه از لحاظ فیلم نامه و چه از لحاظ سیاسی است. روایت اصلی، طی دموهای از پیش رندر شده تعریف می شود که خیلی خسته کننده و کم عمق است. کل ساختار داستان به مسائل پیش پا افتاده وابسته است. یک گروه نظامی وارد یک جنگ می شوند، ماموریت آن طور که باید پیش نمی رود، یک نیروی خارجی پشت چهره اصلی ماموریت مخفی است و حالا این گروه نظامی با سرپیچی از دستور مافوق در آخر پیروز می شوند، چون سربازها همیشه بیشتر از مافوق ها می دانند!. در کل داستان بازی بر خلاف انتظاری که داشتیم خیلی سطحی و پیش پا افتاده است. در Modern Warfare درست است که با داستان آنچنان قوی روبرو نیستیم، ولی حداقل سازندگان شعور مخاطب را به بازی نمی گیرند و نمی گویند داستانی واقعی را روایت می کنند.

گرافیك

قطعا با نمایش های Medal of Honor شما هم با ما هم عقیده بودید كه با گرافیك بسیار زیبایی در این بازی روبرو هستیم. متاسفانه EA با پخش تریلرهای اختصاصی خود سر همه را كلاه گذاشت. فریم به شدت پایین و در مواقع انفجار حتی بدتر هم می شود و این موضوع در جای جای بازی قابل احساس است. مشكلات POP UP به شدت زیاد است و از آنجایی كه بخش تك نفره بازی با موتور Unreal Engine 3 ساخته شده Texture Loadingهای بسیار زیادی را شاهد هستیم. مراحل شب واقعا همانند بازی های نسل قبل كار شده و از نورپردازی و بافت های بسیار بی كیفیتی در آن استفاده شده است. سازندگان با این امید كه در شب افت كیفیت بافت ها آنچنان معلوم نیست، قصد گول زدن مخاطب را داشته اند، ولی وقتی وارد بازی می شوید همین موارد كوچك در كنار هم به یك مشكل بزرگ تبدیل می شوند. مراحل روز كیفیت بسیار متفاوتی با شب دارند كه واقعا عجیب است که آنقدر تفاوت را فقط به خاطر روز و شب بودن باید در گرافیك یك بازی ببینیم. مراحل روز نورپردازی بسیار خوبی دارند و جلوه های خاك بسیار زیبا محیط را نشان می دهند. بافت ها در روز بسیار با كیفیت هستند و با این كه طبیعت افغانستان یكسان است، ولی تنوع خوبی دارند. جلوه های آتش و انفجار خیلی مصنوعی و نیمه كاره طراحی شده و Draw to Distance هم به وضوح معلوم است كه عكس هست و همین عكس ها هم كیفیت آنچنانی ندارند و گاه مات به نظر می رسند. طراحی چهره های یاران خودی خوب كار شده و دشمنان هم، همگی پارچه به صورت بسته اند ولی از چشمانشان كاملا مشخص است كه به شكل اعراب طراحی شده اند. انیمیشن ها هم خوب است، ولی به انیمیشن های خیره كننده Modern Warfare نمی رسند. متاسفانه سیستم Ragdoll كه برای انیمیشن دشمنان طراحی شده در بسیاری از مواقع تو ذوق می زند. این مورد به خصوص در مراحل بمباران با هلیكوپتر بسیار زشت است و ما مشاهده می كنیم دشمن همانند یك تكه كاغذ به این ور و آن ور پرت می شود. گرافیك بازی آنقدر بی كیفیت است كه دموها همه از پیش رند شده طراحی شده اند. گذشته از كیفیت پایین همین دموها، سازندگان خودشان نوعی دوگانگی در گرافیك ایجاد كرده اند كه ما را به یاد بازی های نسل قبل می اندازد. Medal of Honor در بخش گرافیك یك شكست كامل است.

موسیقی/صداگذاری

قوی ترین بخش MOH قسمت صداگذاری آن است. شما واقعا حس می كنید در دل یك جنگ همه جانبه هستید. صدای انفجار و اسلحه ها و پژواك آن ها در میان كوه ها بسیار زیبا است و دیالوگ ها خیلی واقعی و جالب هستند. یاران خودی پس از هر انفجار نزدیك سرفه می كنند. متاسفانه در این قسمت هم باگ وجود دارد و گاهی تكرار بیش از حد یك دیالوگ در حین نبرد را می شنویم. كار ساخت موسیقی بر عهده رامین جوادی بوده كه قبلا ساخت موسیقی سریال Prison Break را بر عهده داشته است. تم های شرقی با توجه به ایرانی بودن آقای جوادی، بسیار آشنا و زیبا هستند و تم های نظامی و جنگی خیلی هیجانی و پرتنش كار شده اند. آهنگ جدید گروه Linkin Park هم كاملا با جو بازی هماهنگ است و خیلی زیبا كار شده است. در نهایت بخش صداگذاری و موسیقی خیلی عالی و هیجانی است كه می توان آن را واقعا شبیه ساز یك جنگ نامید، به خصوص اگر از یك سیستم قوی دالبی استفاده كنید.

گیم پلی

همانطور كه اشاره شد، این بازی در مورد جنگ افغانستان است. به همین منظور EA تصمیم گرفت با یكی از جوخه های واقعی جنگی به نام Tier 1 در مورد ساخت بازی مشورت كند تا بتواند جو و داستانی كاملا واقعی از نبرد افغانستان خلق كند. EA روی این مسئله تاكید زیادی داشت و حتی مستنداتی از مصاحبه با سربازان جنگ افغانستان جمع كرده بود كه این سربازها می گفتند واقعا هر آنچه در جنگ دیده بودند، در این بازی وجود دارد. اما آیا حقیقت چنین است؟ به وضوح معلوم است EA مخاطبان خود را احمق فرض كرده، چون حتی یك كودك هم می فهمد این بازی چقدر مصنوعی و متضاد با جنگ ساخته شده است. جنگی كه در این بازی می بینیم، به قدری بزرگ و پر از تجهیزات است كه به نظر جنگ جهانی سوم است. این در حالی است كه نبردهای نیروهای آمریكایی با طالبان افغانستان بیشتر نبردهای چریكی و تاكتیكی بوده تا بزن و بكشی مثل فیلم نجات سرباز رایان. معلوم نیست این سربازهایی كه به EA كمك كرده اند، نمی دانستند نیروهای افغانی به زبان فارسی پشتو صحبت می كنند؟ حتی تهیه كننده بازی چندی پیش اعلام كرده بود که دشمنان به زبان فارسی پشتو و خلیج عربی صحبت می كنند كه به وضوح معلوم است هیچ منبع و مستند واقعی پشت آن نبوده، چون تمام نیروهای دشمن و حتی مردم عادی افغانستان به زبان عربی، آن هم خیلی بد و نامفهوم صحبت می كنند. مسئله دیگر، نوع نبردها و تاكتیك های نظامی است كه واقعا بچگانه و مسخره ساخته شده اند. در یكی از مراحل شما به دنبال یك هدف مورد نظر می گردید، یك افغانی را اسیر كرده و از وی می پرسید هدف مورد نظر كجا هست. مرد افغانی به شما می گوید كه پایین تپه در یك كمپ. یكی از هم تیمی های شما می پرسد چطور به تو اعتماد كنیم. مرد افغانی می گوید من یك دختر بچه كوچك دارم كه به مدرسه می رود. تیم ما به همین راحتی حرف او را قبول می كند و پس از این كه تعداد نیروهای دشمن را پرسیدیم، مرد می گوید حدود چهارصد هزار نیرو هستند و حال ما باید با گروه چهار نفری خود به جنگ آن ها برویم و هیچ نیروی كمكی هم نداشته باشیم. مسئله به چند دیالوگ و تعدادی دشمنان ختم نمی شود و تاكتیك های نظامی هم كاملا عجیب و غیرمنطقی هستند. موضع گیری و تقسیمات تیم چهار نفره به دو گروه دو نفره و تاكتیك های هجومی و دفاعی، بسیار احمقانه است و به وضوح معلوم است که سازندگان هیچ اطلاعاتی از جنگ نداشته اند. جدا از این موارد Danger Close به علت بی تجربگی، هدف خود را در طول ساخت بازی گم كرده است. در بعضی مراحل، آن ها قصد دارند واقعی جلوه كنند كه نبردها خیلی آسان و كم عمق می شوند. در بعضی مراحل سازندگان می خواهند شبیه به Call of Duty باشند و بازی 180 درجه از یك عنوان تاكتیكی واقعی به یك Run & Gun سرسام آور تبدیل می شود. این موضوع پیش از این كه ربطی به تنوع داشته باشد، برهم زننده بالانس بازی و مراحل است كه به راحتی باعث می شود تجربه بسیار كوتاه 6 ساعته بازی هم طولانی و زجر آور باشد. كنترل و ماهیت تیراندازی كاملا شبیه به Modern Warfare است و حتی سازندگان سعی كرده اند صحنه های سینمایی معروف آن بازی را هم در این بازی تكرار كنند كه نتیجه خیلی مسخره و تكراری است. گیم پلی بازی علی رقم وجود مراحل تك تیراندازی كه البته هیچ ماهیتی از مخفی كاری به ارث نبرده و وجود مراحل تیراندازی از داخل هلیكوپتر، خیلی خسته كننده و بسیار خطی است. شما دقیقا باید همانطور كه سناریو می گوید پیش بروید، این مسئله حتی در راه رفتن شما هم تاثیر می گذارد و مثلا با دیوارهای نامرئی، جلوی پیشروی شما گرفته می شود و حركات و موقعیت های دشمن و یاران خودی حتی بعد از 100 بار تكرار كردن همچنان یك شكل باقی خواهند ماند. هدف شما فقط تیر زدن به افراد طالبان است كه همین مسئله هم به خوبی اجرا نشده و نبردها به جای پیشروی، بیشتر به نبردهای ثابت و تیراندازی تبدیل شده كه مسلما در یك بازی با چنین درجه اكشنی خیلی خسته كننده است. هوش مصنوعی دشمنان و یاران خودی از یك مرغ افغانی هم كم تر است و همیشه به یك شكل و یك تاكتیك حمله می كنند. سنگر گیری ها پر از اشكال و تیراندازی ها هم خیلی مسخره و بیشتر به سمت شما هستند. بخش چندنفره توسط تیم خبره DICE كه سری Battlefield و Bad Company را در كارنامه دارند، ساخته شده است. خوشبختانه این قسمت بر خلاف بخش تك نفره كمی هیجان دارد، ولی باز هم به Modern Warfare و حتی بازی های خود DICE (بهترین بازی های از نظر بخش چندنفره) هم نمی رسد. شما می توانید با 24 نفر به صورت آنلاین بازی كنید و در Modeهای مختلف به خصوص در بخش Tier 1 بازی كنید. در نهایت Medal of Honor در بخش گیم پلی یك تقلید كوركورانه از Call of Duty است كه در همین تقلید هم خیلی گیج و ناقص عمل شده است.

نتیجه گیری

Medal of Honor یكی از بزرگترین بازی های ناامید كننده امسال است كه نام بزرگ سری مدال افتخار را خراب كرد و با باگ ها و ایرادهای متنوع خود بیشتر شبیه یك بازی ناتمام كار شده است. بخش تك نفره از 4 ساعت تا 6 ساعت متغیر است كه خیلی كم و خطی كار شده است. خوشبختانه EA از سمت دیگر روی عناوین Battlefield و به خصوص Bad Company خیلی خوب كار كرده است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: